افسانه ی توشیشان

امروز بعد از نهار توی تلویزیون کارتونی رودیدم که وقتی 10-11 ساله بودم خیلی دوستش داشتم. هر کار کردم اسمش رو یادم نیومد و هیچکس هم نمی دونست. کارتون رو تا آخر نگاه کردم و به یاد آن روزها حسابی خوش گذشت. نمی دونم چرا بازم ازش خوشم اومد موضوع کارتون هیچ چیز تازه و جدیدی نبود که برایم جالب ودوست داشتنی باشد ولی فکر می کنم اون چیزایی که توی کارتون بود باعث علاقه ی من به اون می شد، مثل یک اسب، یک پیرمرد مو سفید که زیاد می دانست و دوست داشت توشیشان (قهرمان داستان) روی پایش بایستد و بچه هایی که تنها بودند و در خیابان زندگی می کردند.
راستی اسم کارتون افسانه ی توشیشان بود.